سیر تطور تنظیم آوازهای محلی ایرانی برای کُر و رهیافت‌های نوین

چکیده      این مقاله برای نخستین بار به مطالعة " تنظیم آوازهای محلی ایرانی برای کُر" در تاریخ موسیقی نوین ایران می­پردازد. اهمیت بررسی این قالب موسیقایی در  طرح مسائل متعددی است که فرایند "تنظیم" را مستلزم فعالیت پیچیدة آهنگسازی ساخته، و آن را از صرف یافتن صداهای متناسب با آواز محلی (هارمونیگذاری) فراتر برده است. در پژوهش حاضر  با تکیه بر تحلیل نمونه­های آثار آهنگسازانی همچون روبن گریگوریان، سرگئی آغاجانیان، ثمین باغچه بان، محمد تقی مسعودیه و حمید عسکری، ضمن نشان دادن ویژگی ها و امکانات این گونة "تنظیم"، به تبیین دستاوردهای هنری آهنگسازان در این قالب پرداخته شده است. این تحلیل ها عمدتاً مرتبط با فرم، ساختار، هارمونی، پلی فونی و کلام می­باشند. این پژوهش نشان می­دهد که آهنگساز چگونه با نگرشی زیباشناسانه موفق به آفرینش چنان تابلوی رنگین صوتی می­گردد که  هم حیاتی نو به آواز محلی بخشیده و هم بعنوان یک اثر خلاقانة مستقل قابل مطالعه است. قالب "تنظیم آوازهای محلی برای کُر"، راه حل­های جدیدی در فرهنگ موسیقی یکصدایی ایران عرضه نموده و از این طریق در عرصة موسیقی ملی، رهیافت­های نوینی بویژه در زمینة هارمونی مُدال، الگوهای پلی فونیک و اسلوب­های ساختاری و آوایی نوین ارائه کرده است.